Günümüzde teknolojinin gelişmesiyle birlikte birçok meslek ve el sanatı yok olma tehlikesiyle karşı karşıya. Ancak, 87 yaşındaki usta zanaatkâr Ahmet Yılmaz, bu tehlikeye karşı dimdik ayakta duruyor. Kendi atölyesinde yıllarca süren tecrübesiyle, geçmişten bugüne taşınması gereken el emeğini hayata geçiriyor. Ahmet usta, sadece bir zanaatkâr değil; aynı zamanda unutulmaya yüz tutmuş gelenekleri, genç nesillere aktaran bir köprü görevi üstleniyor.
Ahmet Yılmaz, çocukluğundan beri el sanatlarına olan tutkusu sayesinde, bu mesleği edindi. Yıllarca süren eğitim ve tecrübe ile el işçiliğinin inceliklerini öğrendi. Her bir parçada, ona ait olan bir hikaye, hayatının bir kesiti bulunuyor. Usta, el emeği ile yaptığı her ürünün kendi öz geçmişini yansıttığını belirtiyor. “Benim için yaptığım iş sadece bir meslek değil; bu, hayatımın anlamı. Her bir dikiş, her bir kesim, bana geçmişi hatırlatıyor,” diyor.
Ahmet usta, günümüzde unutulmaya yüz tutmuş bu el sanatlarını yaşatmak adına bir dizi atölye düzenliyor. Gençlere el işçiliğinin sırlarını öğretme arzusuyla, aynı zamanda bu geleneği de sürdürüyor. Bireysel olarak yapılan kurslarda, katılımcılara dikiş, dokuma ve ahşap işçiliği gibi dersler veriyor. Onun için bu sadece bir meslek öğretmekten ibaret değil; genç nesillerin kültürel miraslarını da tanımalarını sağlamak. “Daha fazlasına ihtiyacımız var. Geleneklerinizi unutmayın; bu bizim kimliğimizin bir parçası,” diyor.
El sanatlarının bir eseri, sadece bir nesne değil, duygusal bir bağlantı ve kültürel bir miras sunuyor. Ahmet Yılmaz, bu sanatın yalnızca estetik bir değer taşımadığını, aynı zamanda toplumsal hafızayı da canlı tuttuğunu vurguluyor. “Yüz yıl sonra bile bu el işçilikleri konuşulacak. Bunu unutmamalıyız. Her bir parça, tarih kokuyor,” diyerek geleneksel zanaatkârlığın neden bu kadar önemli olduğunu ifade ediyor.
Zamanla, el emeğiyle üretilmiş ürünlerin yalnızca birer nesne olarak kalmadığı, aynı zamanda insan ilişkilerini, başkalarıyla kurulan bağı simgelediği gerçeği ortaya çıkıyor. Ahmet Yılmaz, eski zamanlardan bu yana el işçiliği ile kurduğu ilişkileri “bu, insanlarla kurduğunuz derin bağlardır” diye tanımlıyor. Zanaatkârlık süreçleri, el işçiliği sayesinde, anıların ve hikayelerin paylaşıldığı bir platform haline gelir.
Tüketim kültürünün hâkim olduğu günümüzde, Ahmet usta gibi bireylerin önemi daha da artıyor. El emeğiyle yapılan ürünler, birçok kişiyi etkileyerek hem bir değer taşımakta hem de geri dönüşümün ve sürdürülebilir yaşamın bir parçası olarak görülmekte. “Her şeyin değerini bilmeliyiz. Artık sıradan nesneler haline gelen ürünler, ya bir gün geri dönüp hatırlayacağımız anılar biriktiriyor ya da birer atık haline geliyor,” diyor Yılmaz.
Ahmet Yılmaz’ın atölyesi, sadece bir eğitim alanı değil; aynı zamanda bir topluluk oluşturma alanı. Zanaatkâr, insanların bir araya gelip hem el sanatı öğrenmesini hem de kültürel bağlantılar kurmasını sağlıyor. Zamanla, atölye katılımcıları arasında dostluklar gelişiyor, deneyimler paylaşılıyor ve yeni projeler ortaya çıkıyor. Ahmet Yılmaz, yaptığı işten aldığı enerjiyi, bu bağların kurulmasında görüyor.
Sonuç olarak, Ahmet Yılmaz gibi usta zanaatkârlar, sadece bireysel başarı değil, toplumsal bir miras da yaratıyor. Unutulmaya yüz tutmuş el emeği ve zanaat, eğer insanlar bu konuda istekli olursa, hala yaşatılabilir. Geleneksel el işçiliğine olan bu özlem, yeni nesillerin bu kültürü benimsemesi ve yaşatmasıyla devam edecektir. Ahmet usta ve onun gibi ustalar, sadece geçmişin değil, geleceğin de şekillenmesine yardımcı oluyor.
